-
-
-
-
Czy wolność jest dzisiaj możliwa?
(Łk 1, 1-4; 4, 14-21)
Kiedy rozpoczynamy redakcję jakiegoś
ważnego tekstu, to wiele uwagi
poświęcamy pierwszym zdaniom.
Staramy się określić adresata, ustalić
ogólny zarys naszego przesłania i jasno
określić jego cel.
Świadomi
tych redakcyjnych zabiegów spróbujmy
odczytać początek Ewangelii wg św.
Łukasza. Pośród różnych prób
określenia czasu jej powstania przeważa
ostatnio przekonanie, że została
napisana w latach 80 – 85. Dzieło
to, jak czytamy, ma dwóch adresatów.
Pierwszym, o ile nie jest to postać
fikcyjna, jest Teofil, określony
przymiotnikiem
„dostojny”,
co wskazywałoby na jego przynależność do
sfery urzędniczej. Zapewne miał już
kontakt z nauką
Chrystusa, którą przyjął, lecz zdaniem
Łukasza, ten proces wymagał dalszego
pogłębienia, aby osiągnąć stan
„całkowitej pewności”. Drugim adresatem
są wszyscy podobni do Teofila,
początkujący w wierze i potrzebujący
jej
umocnienia. Samo greckie imię „Teofil”
oznacza człowieka „miłego Bogu” i jest
bardzo wymowne, albowiem
obejmuje
każdego, kto z taką relacją do
Najwyższego, otwiera karty Ewangelii.
Łukasz ma świadomość, że choć już wielu
przed nim spisywało opowieści o
działalności Chrystusa, to w tym
przekazie drugiemu człowiekowi tej
najważniejszej wiedzy, jest i jego
misja. Szczególnym przesłaniem
zarówno
Ewangelii, jak i Dziejów
Apostolskich, które są również autorstwa
św. Łukasza, jest jego głębokie
przekonanie
o obecności i działaniu Ducha
Świętego, i to zarówno w każdym
człowieku, jak i we wspólnocie Kościoła.
Jest tak ważny tekst, że można z całą
pewnością powiedzieć, że nie odrobienie
Łukaszowej lekcji o Duchu Świętym,
prowadzi do niezrozumienia Kościoła
Chrystusowego. Dzisiaj, kiedy to Kościół
przechodzi czas swojego głębokiego
oczyszczenia, sięgnięcie do Łukaszowych
tekstów stało się jeszcze większą
koniecznością.
Swoim odwiecznym zwyczajem, szatan,
głosząc człowiekowi wolność, zakłada mu
okowy zniewolenia.
Czyni to, wykorzystując najnowszą
technologię, aby spętać nasze głowy,
zawładnąć naszym umysłem.
Nie trzeba tu długich wywodów, wystarczy
chwila refleksji, aby ustalić i nazwać
te punkty, w których tracimy
naszą wolność. Wystarczy spojrzeć na
telefon, na karę kredytową, na komputer,
i zobaczyć w nich ogromne
dobrodziejstwo, ale i gigantyczne
zagrożenie dotyczące nas wszystkich,
choć szczególnie, młodego pokolenia.
Jesteśmy nie tylko świadkami, ale i
uczestnikami próby przebudowania świata
wartości i to wydawać
by się mogło tak oczywistych, jak
rozróżnienie: mężczyzna i kobieta, życie
i śmierć. To wszystko jest
związane z próbą przeformatowania
człowieka w centrum jego wolności, w
sumieniu. Jest to próba
wymiany tego, co wpisał Stwórca, na to,
co chce wpisać szatan. Scena z ogrodu
rajskiego pod drzewem
poznania dobra i zła, nigdy się nie
skończyła i trwa, choć dzisiaj z
wykorzystaniem wyjątkowo niebezpiecznych
narzędzi.
Jest więc to walka o miłość, wolność
i wieczność człowieka.
Czy Jezus w tej walce ma jeszcze coś do
powiedzenia?
W drugiej części dzisiejszej Ewangelii
prowadzi nas Autor na spotkanie z
Jezusem, który u progu swej
publicznej działalności przychodzi do
swej rodzinnej miejscowości, do
Nazaretu. Swoim zwyczajem w szabat
pojawił się synagodze, a więc między
swoimi, pośród których wyrastał,
pracował i się modlił. Teraz chce im
powiedzieć całą prawdę o sobie, nie
tylko o swoim człowieczeństwie, ale i o
swoim Bóstwie. W tym przekroczeniu
progu,
po ludzku niewyobrażalnego, posłużył się
tekstem z księgi proroka Izajasza, którą
Mu podano: Duch Pański
spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie
namaścił i posłał Mnie, abym ubogim
niósł dobrą nowinę, więźniom głosił
wolność, a niewidomym przejrzenie;
abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym
obwoływał rok łaski Pana.
Jezus, mówiąc: Dziś spełniły się
te słowa Pisma, które słyszeliście,
odnosi przepowiednię proroka do siebie.
Choć
ówcześni słuchacze Jezusa nie byli
jeszcze gotowi na przyjęcie Jego
przesłania, ale ono zostało
wypowiedziane i weryfikuje się przez
całą historię i weryfikuje się dzisiaj.
Przyjęcie Jezusa, przyjęcie Jego
Ewangelii, jest przyjęciem Jego Ducha.
Jest przyjęciem Ducha,
który był przy stworzeniu, jest
przyjęciem Ducha, który mówił przez
proroków, jest przyjęciem Ducha,
który zstąpił na Jezusa podczas chrztu w
Jordanie, jest przyjęciem Ducha,
którego Jezus po zmartwychwstaniu
tchnął na Apostołów, jest przyjęciem
Ducha, którego Jezus wyprasza nam u Ojca
Niebieskiego – Ducha prawdy,
którego świat nie zna, a który mieszka w
uczniach Jezusa (por. J 14, 15-17).
Ludzka roztropność jest pożytecznym
narzędziem, ale sama w potyczce ze złem
jawi się niewystarczającą.
Może
warto więc codziennie prosić Jezusa, aby
dzielił się z nami swoim Duchem.
Jego dary są w pewnym
logicznym
kluczu, który znakomicie ustawia
myślenie człowieka, a który jest
zamknięty w siedmiu darach:
dar mądrości, dar rozumu, dar rady,
dar męstwa, dar umiejętności, dar
pobożności i dar bojaźni Bożej.
Jestem przekonany, że tylko Duchem
Jezusa Chrystusa formatowany umysł,
zachowa swoją wonność.
Ks. Lucjan Bielas
-
Coraz mniej wesel w Kanie
(J 2, 1-11)
A coraz więcej listów rozwodowych.
Tak można najkrócej określić przemiany w
życiu rodzinnym współczesnego świata.
Czy w czasach Chrystusa było inaczej?
Wydaje się, że nie. W świecie
niewolników, wystawianych na kupno i
sprzedaż relacje rodzinne byłyby ze
szkodą dla panów. Natomiast wśród
wolnych Rzymian upadł model silnej
rodziny czasów republiki,
z dużym zakresem władzy, jak i też
odpowiedzialności ojca – pater familias.
Szerzące się związki partnerskie i
ściśle
z tym związane unikanie potomstwa,
zaowocowały takim kryzysem
demograficznym w Imperium, że Oktawian
August podjął prawne działania, mające
na celu zmianę śmiertelnie
niebezpiecznej sytuacji. Zastosowane
narzędzia ustawowe, przyniosły
jedynie chwilową poprawę sytuacji,
albowiem wygoda i spryt Rzymian okazały
się silniejsze, a Imperium coraz
słabsze.
Tak oto historia zatacza w swych
nieubłaganych procesach kolejne koło, a
raczej zwój swej spirali, przestrzegając
i ucząc
tych, którzy są na to otwarci.
Pomimo szalejącej pandemii, pozwólmy się
więc zaprosić na najbardziej
intrygujące, ale jednocześnie jedno z
najważniejszych
wesel w dziejach świata, na wesele w
Kanie Galilejskiej. Stało się tak,
pomimo że nie znamy imion pary młodej,
nie znamy dokładnej ilości zaproszonych
gości, nie znamy menu, nic nie wiemy o
kosztach tej uroczystości. A wszystko
przez to, że był jeden kluczowy gość,
który paradoksalnie, stał się
gospodarzem całej uroczystości, nadając
jej ponadczasowy wymiar – Jezus
Chrystus.
- Jakie znaczenie ma dla współczesnego
Kościoła i współczesnego świata wesele w
Kanie Galilejskiej?
Pytanie o znaczenie tego wesela na tym
etapie spirali dziejów świata jest
fundamentalne. Dotyczy ono nie tylko
sakramentalnych związków małżeńskich,
ale również porządku społecznego i
ekonomicznego świata. Trzeba być
kompletnym ignorantem, żeby to negować.
Przypatrzmy się więc kluczowym momentom
tej weselnej uroczystości, podczas
której Jezus dokonał pierwszego cudu.
Został on niejako sprowokowany przez
obecną tam również, matką Jezusa,
Najświętszą Maryję Pannę. To Ona
pierwsza,
dostrzegła, że zaczyna brakować wina.
Nie zwraca się z tym problemem do
starosty, bo była praktyczną kobietą i
doskonale wiedziała, że sytuacja go
przerasta. Maryja nie zwraca się z tym
do pana młodego, bo zapewne też byłby
bezradny. Zwraca
się do swojego Syna do Jezusa. To Jej na
pozór banalne stwierdzenie faktu: Nie
mają wina, otwiera Jego cudotwórczą
działalność.Odpowiedź, jaką usłyszała od
Syna, była niewątpliwie twarda. Czy
to Moja lub Twoja sprawa, Niewiasto?
Czyż jeszcze nie nadeszła godzina
moja? Maryja zostawia tę ludzką
wypowiedź Jezusa na pozór bez reakcji.
Jakby
ignorując opinię Syna, zwraca się do
sług ze słowami: Zróbcie wszystko,
cokolwiek wam powie. Jest to
ostatnie zdanie wypowiedziane przez Nią
na kartach Ewangelii.
Maryja ma pełną świadomość faktu, po
ponad 30 latach mieszkania z Jezusem pod
jednym dachem, że mieszkała nie tylko
z
prawdziwym człowiekiem, który jakby
komunikuje – to nie nasza sprawa, ale
również mieszkała z prawdziwym Bogiem,
dla którego nie ma rzeczy niemożliwych.
To właśnie, swoim ostatnim zdaniem,
zwraca się do Jego Boskiej natury i
niejako
wywołuje
nadprzyrodzoną reakcję – cud.
Pierwszym odbiorcą tego daru jest Pan
Młody. Można zapytać: - a czym sobie na
to zasłużył? Przecież o nic nie prosił,
o nic nie pytał, o niczym nie wiedział.
Mało tego jeszcze na końcu zebrał
pochwałę. Wystarczyło jedynie to, że nie
wyrzucił
Jezusa za drzwi.
I w tym miejscu trzeba zaznaczyć, że na
tym właśnie polega ślub kościelny, czyli
sakrament małżeństwa. Na zaproszeniu
Chrystusa do tej przestrzeni ludzkiej
cudownej miłości między mężczyzną a
kobietą i nie wyrzuceniu Go za drzwi.
Smutne doświadczenie uczy, że w wielu,
bardzo wielu związkach między
ochrzczonymi, nie ma miejsca dla Jezusa.
A nawet jak jest zaproszony, bardzo
często i bardzo szybko ląduje za
drzwiami. Zarówno u jednych, jak i u
drugich, pretensji o brak cudu, nie
brakuje i to posuniętych aż do
stwierdzenia – po co On w moim
małżeństwie i w moim domu. Następne
będzie bez Niego.
Wielu jest takich, którzy w swojej
pomroczności tak pozamykali serca i
drzwi, że dla Boga nie zostawili
najmniejszej szczelinki. Pogubienie się
takich rodziców, rzutuje na pogubienie
się dzieci i można tu przytoczyć słowa,
które Bóg skierował do skądinąd dobrego
kapłana Helego, który jednak źle
wychował swoich synów: Dlaczego
szanujesz bardziej synów swoich niźli
mnie?
(por. 1 Sm2,29)
Wielu patrzy na swoje coraz bardziej
dramatyczne życie i swój coraz mniej
atrakcyjny dom i mówią: - tu się już nic
nie da zrobić. I tak żałośnie czekają,
aż śmierć rozwiąże ich życiowe
problemy. Smutne!
To właśnie dla nich szczególnie w tej
ewangelicznej scenie nieprzypadkową jest
postać Maryi. To Ona wstawia się
u
Jezusa tam, gdzie po ludzku nie ma już
nic, gdzie nie świeci już żadne
światełko. Może warto do Niej się
zwrócić,
póki
zegar życia jeszcze tyka.I na
zakończenie jeszcze jedno. Wody do
stągwi Pan Jezus w Kanie nie nosił.
Wykonuj
Jego polecenia nawet wtedy, gdy będziesz
w 100% pewny, że są nielogiczne!
Ks. Lucjan Bielas
Niebezpieczny Mesjasz
(Mt 2,1-12)
Współczesny świat w wielu swych
odsłonach, przypomina Palestynę czasów
Heroda Wielkiego.
Ten niezmiernie błyskotliwy i giętki polityk, wszystko i
wszystkich w swoim życiu, podporządkował
idei władzy, którą sprawował na powierzonym sobie
terenie, z nadania Imperium Rzymskiego.
Z pochodzenia Idumejczyk, religię i świątynię traktował
instrumentalnie, jako spolegliwe
narzędzie
do sprawowania władzy, tym różniące się od innych, że trzeba
się nim szczególnie ostrożnie obchodzić,
zachowując grę wszelkich możliwych
pozorów. Wobec cesarza Imperium był
całkowicie spolegliwy,
natomiast wobec
poddanych bezwzględny i okrutny,
mistrzowsko tworząc i wykorzystując
wszelkie
między nimi zaistniałe podziały. Herod miał gębę pełną
dobroci, życzliwości i słodyczy, w
czynach
zaś był pozbawiony jakichkolwiek skrupułów. Po
trupach, nawet najbliższych realizował
swoją
wizję państwowego ładu. Dzięki Józefowi Flawiuszowi wiemy o
nim dużo i wiemy, jak bardzo jego
osoba rzutowała na atmosferę Jerozolimy, pałacu i całej
Palestyny. Przekaz Ewangelii św.
Mateusza
o przybyciu mędrców ze Wschodu i o rzezi niewinnych
dzieci w okolicy Betlejem, znakomicie
wpisuje
się w obraz nakreślony przez żydowskiego historyka.
Wydawać by się mogło, że tak miejsce,
jak i czas na narodzenie Mesjasza, był
bardzo niestosowny.
Kiedy jednak patrzymy na to
fundamentalne wydarzenie w dziejach
świata z perspektywy historii,
to musimy stwierdzić, że plan Boga był
perfekcyjny. Nie było dla Jezusa
lepszego czasu, nie było
dla Jezusa lepszego miejsca i lepszych
okoliczności.
Uzbrojeni więc w wiarę i pokorę
intelektu przejdźmy wraz z gośćmi z
odległej wschodniej krainy
przez pałac Heroda. Przybyli owi Mędrcy
ze Wschodu do Jerozolimy przyprowadzeni
przez gwiazdę,
którą bez wątpliwości łączyli z
Mesjaszem, który już przyszedł na świat,
jako nowo narodzony król żydowski.
Musieli
być owi goście wyjątkowi, skoro
Herod nie tylko wpadł w przerażenie,
ale i osobiście, lecz po swojemu,
zaangażował się w ich misję.
Niewątpliwie na ową wyjątkowość składała
się,
zarówno wiedza, jaką dysponowali i
to ta, astronomiczna, jak i ta,
dotycząca Mesjasza,
a
także sposób jej przekazu. Było to dla
Heroda na tyle realne zagrożenie, że
zebrał wszystkich arcykapłanów
i
uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma
się narodzić Mesjasz. Oni zaś,
zgodnie
z proroctwem Micheasza (5,1), wskazali
na Betlejem. I tam też wysłał ich
Herod, ale już potajemnie
się z nimi spotykając, albowiem miał
pewnie zamiar cichego zlikwidowania
konkurenta do tronu.
Fakt, że prowadzeni gwiazdą Mędrcy nie
ominęli Jerozolimy, pałacu Heroda i
konfrontacji
z dostojnikami świątyni i ekspertami w
Piśmie, ma swoje znaczenie zarówno w
Bożym planie
zbawienia, jak i zapewne w osobistym
życiu każdego z uczestników tego
wydarzenia.
Kiedy opuścili Jerozolimę Mędrcy udali
się w dalszą drogę. W porównaniu z
setkami kilometrów,
które przeszli wpatrzeni w niebo i w
swoje umysły i serca, tworząc zapewne i
między sobą
swoistego rodzaju jedność, te 8
kilometrów do Betlejem, było krótkim,
ale najważniejszym odcinkiem.
Trzeba
teraz oddać głos Ewangeliście: A
oto gwiazda, którą widzieli na
Wschodzie, szła przed
nimi, aż przyszła i zatrzymała się
nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy
ujrzeli gwiazdę,
bardzo się uradowali. Weszli do
domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego,
Maryją; upadli
na twarz i oddali Mu pokłon. I
otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu
dary: złoto, kadzidło
i mirrę.
Nie tylko zatrzymanie się gwiazdy, ale
przede wszystkim relacja między Matką
i Dziecięciem,
tak zwyczajna, taka ludzka,
sprawiła, że w niej zobaczyli obecnego
Boga. I to doświadczenie
zwaliło ich z nóg. Oddali pokłon
Dziecięciu i takie złożyli Mu dary, dla
Króla – złoto, dla
Boga – kadzidło, dla Człowieka – mirrę.
Trzeba przyznać że, wiedzieli, Kogo
szukali.
Po tym doświadczeniu, Mędrcy, tworząc
zapewne i między sobą nową relację,
inną drogą
udali się do ojczyzny.
Jest to bardzo mocny, głęboki i
ponadczasowy tekst.
Dzisiaj, w tym świecie, który panicznie
tak jak król Herod, boi się Mesjasza,
stawiam sobie
pytanie o moje spotkanie z
Dzieciątkiem Jezus i o moje z Nim
relacje. Stawiam sobie pytanie:
Czy ci, którzy na mnie patrzą, widzą
Boga, czy też tylko mnie człowieka,
który sobą
Boga skutecznie przesłania?
Ks.
Lucjan Bielas
-
Na progu
-
(Łk 2,16-21)
-
Pasterze, którzy przybyli do stajenki
betlejemskiej, mieli wiele do opowiedzenia
rodzicom Jezusa,
-
Maryi i Józefowi. Kiedy to w okolicy
trzymali straż nocną, jako że poważnie traktowali
swoją pracę
-
i bezpieczeństwo powierzonych
im owiec, pojawił się przy nich anioł
Pański. Towarzyszący mu nadzwyczajny efekt
świetlny, określili jako „chwałę Pańską,
która ich zewsząd oświetliła”.
-
Jak
tylko opanowali strach, dotarły do nich
słowa anioła, który zwiastował im narodzenie
się Mesjasza w pobliskim Betlejem, zwanym
miastem Dawidowym. Znak, po którym mieli
Go rozpoznać,
-
to Niemowlę, owinięte w pieluszki
i leżące w żłobie. Trzeba przyznać, że znak
to zaiste szczególny,
-
jako że żłób to dość nietypowe miejsce
dla niemowlęcia. Na dodatek, do tego niebieskiego
wysłannika, przyłączyło się mnóstwo
zastępów anielskich, które wielbiły Boga
słowami: „Chwała Bogu na wysokościach, a
na ziemi pokój ludziom, w których sobie
upodobał”.
-
To doświadczenie kosmicznego
wydarzenia na niebieskim firmamencie dla
ludzi pastwiska
-
i nocnych czuwań musiało
być wyjątkowo mocnym znakiem. Nagle
ci przedstawiciele
-
rzeczywistości
ziemskiej, pełnej pracy, cierpienia
i śmierci, stanęli na progu zupełnie innego
świata. Wiedzieli
-
o nim, przez swoją wiarę,
-
że jest, lecz teraz objawił
im się w zupełnie nadzwyczajny sposób. Doświadczyli
świata
-
nieśmiertelnych, szczęśliwych, oddających
chwałę Bogu. Na dodatek,
-
na tym progu, na którym się znaleźli,
położono im uroczyście klucz do wejścia,
klucz, na który długo ludzie czekali.
-
Jest nim Mesjasz, o którym dowiedzieli
-
się, że narodził się w
Betlejem. Chór aniołów przekazał im cenną
informację, a mianowicie,
-
jak z tego Klucza skorzystać.
Trzeba tak żyć, aby być człowiekiem, który
podoba się Bogu. Przyjąć
-
Jego misję i wypełnić ją. To daje
pokój serca na ziemi, a Klucz – Mesjasz
otwiera wtedy drzwi wieczności.
-
I tak oto pasterze, z tym wyjątkowym
doświadczeniem stanęli na progu betlejemskiej
stajenki
-
i trudno sobie nie wyobrazić, by
ich kolana nie ugięły się przed Niemowlęciem
złożonym w żłobie. Doskonale
-
już wiedzieli,
drzwi jakiej rzeczywistości ten Klucz –
Mesjasz, otwiera. Jakże musiało promieniować,
-
to miejsce bydłu przeznaczone,
ludzką radością płynącą z wiary tych, którzy
tutaj byli, przy Bogu,
-
który postanowił z nieskończonej miłości
i z wszechmocą działania,
-
stać się jednym z nas i to takim malutkim.
Postanowił stać się człowiekiem, abyśmy
byli dziećmi
-
Boga i dziedzicami nieba.
-
W tym wirze radości, kiedy to niebo
otwiera się na ziemi, Ewangelista akcentuje
postawę Maryi: zachowywała wszystkie te
sprawy i rozważała je w swoim sercu. Była
najbliżej i wiedziała najwięcej. Poczęła
i porodziła dziecko, zachowując swoje dziewictwo.
Widomy znak wszechmocy Boga w
-
Jej ciele i w Jej życiu. Tej postawy
czytania obecności Boga, zachowywania i
rozważania w swoim sercu, tego, co się wydarzyło,
warto od Niej się uczyć. Złożyła Dziecię
Jezus w żłobie, aby każdy z nas mógł wziąć
Go do swego serca, jako jedyny klucz do
Nieba.
-
Dla nas stojących u progu Nowego Roku
2022, a jednocześnie stojących na progu
stajenki betlejemskiej, ta postawa
-
Matki
Boga, jest szczególnie potrzebna. Przed
nami rok, nieprzewidywalnych wydarzeń, których
zapowiedzi są już szczególnie bolesne. Nie
wiemy, ilu z nas przeżyje i do jakich jeszcze
dojdzie podziałów i napięć. Wiemy, że Kościół
Chrystusowy
-
przetrwa, ale nie wiemy w jakiej
kondycji. Tak więc pełni lęku, na progu
czasów i na progu stajenki betlejemskiej
stoimy
-
i pragniemy
-
od Maryi się uczyć. Przede wszystkim
wolności od grzechu, aby w naszym sercu
było zawsze miejsce
-
dla Chrystusa – Wcielonego Słowa Boga,
obecnego w Eucharystii. To właśnie przez
Eucharystię, złożony w betlejemskim
-
żłóbku
Jezus staje się kluczem do Nieba w moim
sercu.
-
Warto więc uczyć się od Maryi korzystania
z umysłu, pamięci i serca. Kiedy elementem
łączącym
-
te ludzkie funkcje staje się obecny
w nas Bóg – Jezus, wtedy następuje
harmonia w człowieku
-
nawet w najbardziej trudnych sytuacjach.
-
Weryfikacją prawdziwej pobożności
Maryi, jest stajenka pełna ludzi wielbiących
Boga,
-
pomagających sobie wzajemnie i rozmawiających
ze sobą.
-
Na progu Nowego Roku, na progu stajenki
betlejemskiej proszę Cię Panie Jezu, abym
-
zrozumiał jej przesłanie na pandemię i niespokojne
czasy. Abym nie zapomniał zabrać
-
ze żłóbka
do mojego serca Jezusa – Klucz.
-
-
Ks. Lucjan Bielas
-
|
